Διάλογος Kommon

ΣΥΜΒΟΛΉ ΣΤΟ ΔΙΆΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΊΜΕΝΟ “ΠΡΌΤΑΣΗ ΙΔΡΥΤΙΚΉΣ  ΔΙΑΚΉΡΥΞΗΣ ΓΙΑ ΈΝΑ ΣΎΓΧΡΟΝΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΌ ΣΧΈΔΙΟ” Α. ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΟ 1.Στο  επίπεδο  του πολιτικού προγράμματος , δεσμευόμαστε να επεξεργαστούμε και να  καταθέσουμε συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου  της χώρας από την κρίση προς όφελος των  εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, περιγράφοντας  με σαφήνεια και ειλικρίνεια τα απαραίτητα για την υλοποίηση του  σχεδίου αυτού βήματα σύγκρουσης με την εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία. 2. Καμία τακτική και κανένα μέσο πάλης σε οποιοδήποτε επίπεδο (κινηματικό ή θεσμικό ) δεν επιβάλλεται ή αποκλείεται εκ των προτέρων ( είμαστε “εντός, εκτός και εναντίον”). 3. Προγραμματικός στόχος για τα μέσα παραγωγής : υπαγωγή σε εργατικό και λαϊκό έλεγχο ( όχι κρατικοποίηση ή εθνικοποίηση). 4. Η εργατική δημοκρατία είναι ταυτόχρονα ουσία και διαδικασία, όχι απλώς μέσο ή φάση υποδεέστερη του σοσιαλισμού. 5. Βασική αρχή για τη σχέση μας με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα : Δ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ 1. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική Τα μέτρα προστατευτισμού που εξαγγέλλονται καθώς και άλλα μέσα οικονομικού πολέμου –νομισματικών ισοτιμιών, απαγόρευση εξαγορών από αλλοδαπές επιχειρήσεις, οικονομικές κυρώσεις σε επιχειρήσεις ανταγωνιστριών χωρών κλπ– που είναι σε εξέλιξη, δεν συνάδουν με τις κρατούσες νεοφιλελεύθερες απόψεις για την οικονομία, την ελευθερία του εμπορίου, τον κρατικό παρεμβατισμό. Αυτές οι εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα, και κατά πάσα πιθανότητα θα κλιμακωθούν και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα, δημιουργούν την εντύπωση εγκατάλειψης ή ακόμα και ήττας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.  Αν παρατηρήσει κανείς τις σημαντικότερες οικονομίες του "ανεπτυγμένου" κόσμου –ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία–­­ θα δει ότι στο εσωτερικό τους οι νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις όχι μόνο δεν έχουν ανασταλεί, αλλά εντείνονται και θα ενταθούν ακόμα περισσότερο. Ίδια κατάσταση επικρατεί και στις αλματωδώς "αναπτυσσόμενες" νέες μεγάλες δυνάμεις της Ασίας. Συνεπώς,

Από τη κρίση αξιών στην αξία της κρίσης        Προσπαθώντας να τοποθετήσουμε την συζήτηση και την προσπάθεια συγκρότησης ενός νέου κομμουνιστικού ρεύματος στον χωροχρόνο στον οποίο πραγματοποιούνται, αμέσως σκοντάφτουμε πάνω στην ίδια την πραγματικότητα αφού τόπος και χρόνος κωδικοποιούνται γύρω από την έκφραση – στίγμα των ημερών μας, << στην Ελλάδα της Κρίσης >>. Οι δυσκολίες ( μοιάζουν να ) είναι πολλές, σχεδόν δέκα χρόνια κρίσης, μνημόνια, μέτρα λιτότητας, διάλυση κοινωνικών παροχών και ουσιαστικά κοινωνικού ιστού, απολύσεις, ανεργία είναι αρκετά για να καταβαραθρώσουν όχι μόνο το βοιωτικό επίπεδο της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, αλλά συνολικά τη συνείδησή τους και την επιθυμία ή και δυνατότητα εναντίωσης απέναντι στην ισχύουσα τάξη πραγμάτων. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η υποχώρηση όχι μόνο των κινηματικών διεργασιών και του πρωτόλειου οικονομικού και πολιτικού αγώνα του εργατικού κι ευρύτερα λαικού κινήματος αλλά και των ριζοσπαστικών ακόμα και προοδ